Reactie op: Abt Ton Baeten, Euthanasiewet ofwel 'ja, mits' versus 'nee, tenzij'

Het artikel van de Acht Mei Beweging destijds (http://www.tgl.be/2000_6/amb.htm) heeft mij veel houvast gegeven om mijn standpunt over Euthanasie te bepalen. Kan op het kerkplein, nu de euthanasiewet een paar jaar in werking is, dit artikel nog eens een keer doorgespit worden?

Abt Ton Beaten schrijft: Toegegeven, door het aanvaarden van de wet op de euthanasie bevinden we ons op een hellend vlak, waardoor in principe de mogelijkheid aanwezig is om steeds verder naar beneden af te glijden.

Is dat nou echt zo? Wat is dan dat hellend vlak precies? Hoe omschrijf je dat? In het R.-K.forum (van Rorate/red.), waar ik veel in schrijf, weten de meesten hierop het antwoord wel. De moderne mens wil niet meer met Christus tot het einde gaan in het lijden. En: euthanasie is moord; eenmaal moord geaccepteerd, hangt de euthanasiespuit als een zwaard van Damocles boven het hoofd van een ieder die door een of ander manco van zijn omgeving afhankelijk is geworden om te kunnen leven.

Ik vind het verwarrend dat een op zich positief gegeven, het toenemen van de medische mogelijkheden, het levenseinde met name in een ziekenhuis tot een medisch hoogstandje maakt, dat de zieke en de omstanders tussen vrees en valse hoop heen en weer slingert. Tot op het laatste moment moeten zieke en omstanders de blik richten op voortleven, het is niet passend om bij de hectische strijd om de belangrijkste lichaamsfuncties onder controle te houden, te praten over afscheid nemen van het leven en van elkaar.

In de middeleeuwen thuis zonder medische hulp aan de builenpest overlijden, was geen sinecure, maar dat was het ook niet voor de eigentijdse zwaar diabetische vrouw, die met een hartaanval in het ziekenhuis terechtkwam, dat werd goed behandeld, maar gevolg was dat nieren het niet meer deden, medicatie nieren werkte, maar voedsel bleef door zware medicatie niet meer binnen, sondevoeding bracht uitkomst. Steeds meer machinerie buiten het lichaam nam de functies van de organen in het lichaam over. De vrouw die het allemaal onderging, was dapper, maar zo, zo moe en ziek en moest almaar in één houding liggen.

De verantwoordelijkheid: wat ik hierboven beschrijf, betrof de moeder van mijn vriendin. Ik bleef één dag bij mijn vriendin in het ziekenhuis en ik dacht: haar moeder krijgt de kans niet om dood te gaan. De medische staf heeft een heel andere verantwoordelijkheid dan de patiënt met in dit geval haar 2 dochters. De medische staf kan de eigen verantwoordelijkheid gewoon beroepsmatig bespreken, maar waar kunnen de zieke en familie onder zeer emotionele omstandigheden met vragen rond hun verantwoordelijkheid terecht? En stel dat de moeder om euthanasie gevraagd had?

Om deze situaties en omdat we in een land leven waar euthanasie zorgvuldig geregeld is, vind ik dat er in de kerken zonder omhaal, openlijk en van hoog tot laag gepraat moet worden wanneer euthanasie 'billijk en rechtvaardig' is. Ik vind het belangrijk dat er veel gepraat wordt over en gedaan wordt aan palliatieve zorg, hospices e.d., Individuele ziekenhuispastoraal werkers zullen ongetwijfeld veel hieraan doen. maar die ervaring moet onder de pet blijven, daar wordt de kerk in haar geheel niet wijzer van.

Ik hoop dat veel mensen reageren op het artikel van Ton Baeten, zodat kerkplein een goede aanleiding heeft om nog eens op het AMB artikel in te gaan. Tegenover de spijkerharde uitspraken als 'geen laatste sacramenten voor wie om euthanasie vraagt' en geen kerkelijk begrafenis ritueel, moet toch onderhand ook eens het gebundelde geluid van een flink aantal katholieken staan, die zich in geweten met de euthanasiewet kunnen verenigen.

Jeanne Vink, te Oldenzaal
Voormalig vormingswerkster