In Persona Christi

Als antwoord op artikel Erik Borgman (Marjan Op de beeck)

De identificatie van de gewijde, celibataire priester met Christus is vanaf de 4e eeuw geleidelijk in de kerk gegroeid. Deze opvatting werd gesanctioneerd op het 2e Lateraans concilie (1139). Die opvatting riep een spiritualiteit in het leven waarin de priester als ‘wezenlijk’ onderscheiden van de leken werd beschouwd. In de priesterwijding zag men veelal een sacramentele, symbolische vormgeving van de ‘apartheid’ van de wijdeling.

Vooral sinds het 2e Vaticaans concilie is de oudere overtuiging weer gegroeid, dat de kerkgemeenschap als geheel ertoe geroepen is het ‘Lichaam van Christus’ present te stellen. Daartoe kan de gemeenschap bepaalde personen o.a. door een handoplegging ‘inordenen’ in de verscheidenheid van bedieningen die samen dat lichaam vorm geven. Van een ‘wezenlijk’ onderscheid tussen priester en leek is dan geen sprake.

In de kerkelijke wetgeving is deze huidige opvatting nog niet doorgedrongen.

Ad Willems o.p.

Deze tekst van de auteur is overgenomen van de Huiskamer op de website van de Dominicanen (www.dominicanen.nl).