Goede ervaringen

Enige tijd geleden mocht  ik ingaan op een uitnodiging voor een bijeenkomst in Londen, die plaats zou hebben op 1 november 2011. Op zondag 30 oktober vertrok ik in alle vroegte naar Schiphol en arriveerde in de vooravond bij mijn gastvrouw in een voorstad van Londen. In Greater London  zoals dat heet. Het was het begin van een aantal diepe ervaringen.
Of ik nog naar de avondmis wilde? Ja, graag.
Ik was al eerder in die kleine kerk geweest, altaar in het midden, echte preekstoel, zangboeken klaar. De pastoor, die daar al meer dan 25 jaar is, ging voor. Opzij een kleine groep mensen, jongelui die de dienst opluisterden met gitaar en fluit, - onder hen de dochter van mijn gastvrouw met drie kinderen – en een oude heer die de antwoordpsalm  voorzong. In de banken veel ouders met kinderen, die allemaal te communie gingen, ergens een moeder met een kleintje dat de hele tijd bleef praten of huilen. Een meisje beklom de preekstoel om de lezingen te doen over de ontrouw van de dienaren des Heren in het Oude Testament. De pastoor las over die van schriftgeleerden en farizeeën. Hij kwam naar beneden en stond bij het altaar, las vervolgens ook de rest van het hoofdstuk, ‘want Jezus is hier duidelijk heel boos en dat mogen we weten ook’, was zijn commentaar. Daarna richtte hij zich op het volgens hem in de Mis viermaal herhaalde gebed voor de priester.
Wij waren even beduusd. Wat bedoelde hij?
Met een wijde armzwaai naar de gelovigen waar hij dichtbij was komen staan, riep hij: ‘God is met jullie. En dan komt jullie wederwoord: En ook met u. Dat is jullie gebed voor ons! Wij, priesters, hebben dat gebed heel hard nodig.’

Nog nooit had ik iemand stil horen staan bij die oude woorden ‘Dominus vobiscum. Et cum spiritu tuo’. Die priester bevestigde door de uitleg in die kerk zijn gelovigen en de mensen bevestigden hem. Geen wonder dat hij op die zondag driemaal een goed gevulde kerk had, waarbij ook nogal wat kinderen te communie gingen en alle volwassenen uit de kelk dronken.

Op de dag van Allerheiligen was de kerk weer goed gevuld en wist hij opnieuw zijn mensen te bemoedigen: ‘ We vieren vandaag niet alleen St. Patrick en het hele rijtje van bekende heiligen, maar ook al die mensen die ik hier heb begraven. Ook jullie behoren onder de heiligen. Dat zegt Paulus tenminste, als hij schrijft aan de kerken.’

Die priester, bijna met pensioen, want 75, ik zal hem niet licht vergeten. ‘Na mij komen er weer andere priesters’, zei hij, ‘mannen en misschien wel vrouwen.’ Als dat niet een bemoedigend woord is…

Woman’s Hour

Waar ik eigenlijk voor naar Londen was gegaan, was een bijeenkomst in een van de zalen van het Lagerhuis. We waren daar uitgenodigd met een aantal Katholieke Lords uit het Hogerhuis en vele anderen om deel te nemen aan een gesprek over de wijding van de vrouw in de Katholieke Kerk.

De bijeenkomst werd voorgezeten door een lid van het Parlement.  De voornaamste spreker, Barones Helen Kennedy Q.C., bekende advocaat voor mensenrechten, had ’s morgens al op Woman’s Hour  de degens gekruist met een jonge vrouw, lid van Katholieke Stemmen. Deze laatste kwam totaal kritiekloos met alle tegenargumenten van het Vaticaan, die gemakkelijk konden worden weerlegd.
Het was Helen aangezegd dat deze kwestie van de wijding van vrouwen niet in het openbaar besproken mocht worden, maar daar kun je niet mee aankomen bij een mensenrechtenadvocaat. Ze is erg voor open dialoog, en maakte duidelijk dat in het begin van haar loopbaan als advocaat precies gebeurde wat ze nu in de Kerk meemaakt: toen werd alles uit de kast gehaald om vrouwen buiten de rechtspraak te houden, want die behoorde voorbehouden te blijven aan mannen.

Na haar bijdrage bracht Dr. John Wijngaards de theologische argumenten naar voren waaruit blijkt dat niets in de Schrift tegen de wijding van de vrouw is. (Precies zoals tientallen jaren geleden een door de Paus ingestelde commissie van Bijbelgeleerden oordeelde, een uitkomst die destijds terzijde werd gelegd.) Ook gaf hij de historische bewijzen uit de eerste eeuw van het Christendom dat de dingen anders gingen dan ons nu wordt voorgehouden.

Een bijzondere bijdrage kwam van een van onze vrijwilligers, die met haar eerlijke verhaal over de roeping tot priester die zij al een leven lang voelt, haar baan bij het bisdom in de waagschaal legde.  Daarna brachten anderen hun bijdragen in over de dilemma’s waar we nu voor staan. Tenslotte was er een hartelijk applaus van een overvolle zaal voor al wat was ingebracht en voor de goede leiding van de avond. 

We verlieten de historische plek, symbolisch voor het vrije woord, met het gevoel dat het onderwerp alle kansen had gekregen. De laatste vraag zong waarschijnlijk in de meesten van ons rond: Wat voor strategie moeten we nu hanteren? In ieder geval met Helen Kennedy het debat openhouden.

Theresia Saers

Theresia Saers is religieuze van JMJ en onderhoudt een eigen website.