10/12/08
Vrouwen en de kerkvernieuwing
De frisse wind die paus Jan met de grote oren in 1962 door Rome en all over the world liet waaien met zijn concilie, liet een baaierd aan bepaald niet allemaal gelijkgerichte bewegingen op zich volgen.
Die van priesters tot bisschoppen toe, die het verplichte celibaat niet zo gezond achtten, parochies die mondigheid en verantwoordelijkheid serieus mochten nemen, religieuzen die hun klederdrachten aan de kapstok hingen, Latijn dat voortaan, hoe mooi ook, ging wijken voor Engels, Duits, Swahili en uiteindelijk zelfs tot het Fries toe.
In Nederland, maar veel ook in Frankrijk en elders, ontstonden – krachtig geïnspireerd door de bevrijdings-theologie en –praxis die in 1968 verwekt zijn door de Celam, de Latijns-Amerikaanse bisschoppenconferentie – overal comunidades de base, hier basisgroepen genoemd. Zij beoogden vooral ook de sociale bevrijding van de verdrukten. In Europa kozen dit soort groepen na de postconciliaire kille tegenwind (tegen kerkvernieuwing en tegen wezenlijk sociale bevrijding) voor een onafhankelijke opstelling.
Maar misschien wel het meest werden in het kerkelijk mannenbolwerk de vrouwen wakker, om juist actief te gaan dromen van een gelijkwaardige rol in de geloofsgemeenschap.
Ze waren het duidelijk niet allemaal onderling eens over de strategie.
Op het Nederlands Pastoraal Overleg in Noordwijkerhout werd gepleit voor de diakenwijding van vrouwen. Een pastoraal werkende vrouw voerde daarvoor lang actie.
In die lijn ontstond er ook een internationale beweging voor de priesterwijding van vrouwen. Bisschoppen die met hen sympathiseerden hebben op boten in grensrivieren sinds 2002 al tientallen priesters gewijd, of deze zijn door intussen tot bisschop gewijde vrouwen ‘officieel’ priester gewijd.
In de onafhankelijke basisgroepen wordt de pastorale en liturgische rol al jaren lang door vrouwen op ‘niet-sacramentalistische’ wijze vervuld. Zij zitten allerminst te wachten op een kerkordelijk toegediende wijding.
Zij wijzen vooral een officiële priesterwijding af omdat zij de exclusieve heilsmacht over het eeuwig heil na de dood, het aldus present stellen van het ‘lichaam van Christus’ in brood en wijn, het vergeven van zonde, als een uiting van verdrukkende machtsuitoefening verstaan. Zij zien het heil daar aanwezig, waar levende gemeenschap ontstaat. En steunen daarbij, zoals ook de andere vrouwen, op de praktijk van de vroege christenen.
Zich zelf als wezenlijk vernieuwend ervarende vrouwen en mannen kritiseren daarom de ook in Nederland gevoerde binnenkerkelijke strijd om vrouwen in de bestaande Room Katholieke kerk tot priester in de gangbare vormgeving te laten wijden. En hopen op een serieuze reactie op hun visie van de vrouwen die het officiële priesterschap in de rooms katholieke kerk nastreven en allen die de geloofsvernieuwing intens ter harte gaat.
Fred Keesen
De auteur is emeritus arbeidspastor en nauw betrokken bij basisgroepen.
Reacties
Ik herken me in wat Fred Keesen schrijft. Zelf heb ik heel lang priester willen worden, maar geleidelijk aan veranderde dat omdat ik meer en meer ging beseffen deel uit te maken van een systeem. Zoals ieder bedrijf en iedere onderneming selecteert ook kerk zijn mensen. Zij dienen te passen in het profiel van die kerk. Doe je dat niet dan zit een benoeming er niet in. Maar ook, iemand die in de loop van de jaren een andere visie ontwikkelt kan zijn of haar bureau opruimen of dient zich gereserveerd op te stellen en niet te zeer voor zijn of haar mening uit te komen. In het bedrijfsleven wordt dat 'onverenigbaarheid van opvatting' genoemd, met daaruit voortvloeiend een verstoorde werkverhouding. Uiteindelijk doet een kerk zichzelf daarmee te kort.
Ik sprak een gepensioneerd pastoraal werkster, die zich nog steeds 'een ongewenst kind' voelt. Moet je dat jezelf willen aandoen?
Wat ik nu doe? Daar heb ik niet genoeg tekens meer voor. Kijk maar op www.corriewolters.nl
corrie wolters - almelo
Ik begrijp dat Fred Keesen af en toe moet spreken, nu het lijkt dat de discussie in de kerk zowat geheel stil gevallen is.
Nieuwe punten noemt hij niet, naar mijn mening, wat niet inhoudt dat de door hem aangehaalde zaken niet nodig om een oplossing vragen.
Want ondanks alles wat er gebeurt in en rond de kerk, een verandering, die een doorbraak zou betekenen lijkt wel steeds verder weg te gaan.
In het Utrechtse lijkt er wel een geheel nieuwe kerkorde ingevoerd te worden, waar de 'gewone gelovigen' echt helemaal niets meer van begrijpen. Pastorale werksters moeten plaats gaan maken voor poolse priesters?? Waar zijn we mee bezig ?
Wanneer is de maat nu eindelijk eens vol ?
j.van der Heijden - bilthoven.
Reactie plaatsen
Reglement
- Alle reacties worden vóór publicatie door de redactie beoordeeld. Wij behouden ons het recht voor reacties te weigeren of in te korten zonder opgaaf van redenen.
- Een inzending mag maximaal 1000 tekens bevatten en moet goed leesbaar zijn.
- Lees andere inzendingen zodat u in uw reactie niet in herhaling vervalt maar nieuwe argumenten geeft. De reactie moet inhoudelijk zijn en iets waardevols toevoegen aan het artikel. Dus bijvoorbeeld geen agressief taalgebruik.
